criticus

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin criticus, from Ancient Greek κρῐτῐκός (krĭtĭkós).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkri.ti.kʏs/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: cri‧ti‧cus

Noun

criticus m (plural critici, diminutive criticusje n)

  1. critic

Latin

Etymology

From Ancient Greek κριτικός (kritikós, of or for judging, able to discern), from κρίνω (krínō, I judge).

Pronunciation

Adjective

criticus (feminine critica, neuter criticum, adverb criticē); first/second-declension adjective

  1. (medicine) critical, decisive

Usage notes

Classical usage of the adjective criticus is almost entirely limited to medical texts.

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative criticus critica criticum criticī criticae critica
genitive criticī criticae criticī criticōrum criticārum criticōrum
dative criticō criticae criticō criticīs
accusative criticum criticam criticum criticōs criticās critica
ablative criticō criticā criticō criticīs
vocative critice critica criticum criticī criticae critica

Descendants

  • Catalan: crític
  • English: critical
  • French: critique
  • Italian: critico
  • Portuguese: crítico
  • Romanian: critic
  • Russian: крити́ческий (kritíčeskij)
  • Spanish: crítico

Noun

criticus m (genitive criticī); second declension

  1. a critic

Declension

Second-declension noun.

Descendants

References

  • criticus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • criticus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • criticus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.