czarownik

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *čarovьnikъ. By surface analysis, czarować (“to cast spells”) +‎ -nik.

Pronunciation

  • IPA(key): /t͡ʂaˈrɔv.ɲik/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɔvɲik
  • Syllabification: cza‧row‧nik

Noun

czarownik m pers (female equivalent czarownica)

  1. sorcerer, warlock, wizard

Declension

Declension of czarownik
singular plural
nominative czarownik czarownicy/czarowniki (deprecative)
genitive czarownika czarowników
dative czarownikowi czarownikom
accusative czarownika czarowników
instrumental czarownikiem czarownikami
locative czarowniku czarownikach
vocative czarowniku czarownicy

Noun

czarownik m animal

  1. twelve-wired bird-of-paradise (Seleucidis melanoleucus)

Declension

Declension of czarownik
singular plural
nominative czarownik czarowniki
genitive czarownika czarowników
dative czarownikowi czarownikom
accusative czarownika czarowniki
instrumental czarownikiem czarownikami
locative czarowniku czarownikach
vocative czarowniku czarowniki

Further reading

  • czarownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • czarownik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.