debitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēbeō.
Participle
dēbitus (feminine dēbita, neuter dēbitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēbitus | dēbita | dēbitum | dēbitī | dēbitae | dēbita | |
| genitive | dēbitī | dēbitae | dēbitī | dēbitōrum | dēbitārum | dēbitōrum | |
| dative | dēbitō | dēbitae | dēbitō | dēbitīs | |||
| accusative | dēbitum | dēbitam | dēbitum | dēbitōs | dēbitās | dēbita | |
| ablative | dēbitō | dēbitā | dēbitō | dēbitīs | |||
| vocative | dēbite | dēbita | dēbitum | dēbitī | dēbitae | dēbita | |
Descendants
References
- “debitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "debitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- debitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to show gratitude (in one's acts): gratiam alicui referre (meritam, debitam) pro aliqua re
- (ambiguous) to die a natural death: debitum naturae reddere (Nep. Reg. 1)
- to show gratitude (in one's acts): gratiam alicui referre (meritam, debitam) pro aliqua re