deefen
Luxembourgish
Etymology
From Middle High German döufen, from Old High German *doufen, northern variant of toufen, from Proto-West Germanic *daupijan.
Cognate with German taufen, Dutch dopen. Also related with English dip.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈdeːfen/, [ˈdeː.fən]
- Rhymes: -eːfən
Verb
deefen (third-person singular present deeft, past participle gedeeft, auxiliary verb hunn)
- (transitive) to baptise
Conjugation
| infinitive | deefen | |
|---|---|---|
| participle | gedeeft | |
| auxiliary | hunn | |
| present indicative |
imperative | |
| 1st singular | deefen | — |
| 2nd singular | deefs | deef |
| 3rd singular | deeft | — |
| 1st plural | deefen | — |
| 2nd plural | deeft | deeft |
| 3rd plural | deefen | — |
(n) or (nn) indicates the Eifeler Regel.