destitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēsistō.
Participle
dēstitus (feminine dēstita, neuter dēstitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēstitus | dēstita | dēstitum | dēstitī | dēstitae | dēstita | |
| genitive | dēstitī | dēstitae | dēstitī | dēstitōrum | dēstitārum | dēstitōrum | |
| dative | dēstitō | dēstitae | dēstitō | dēstitīs | |||
| accusative | dēstitum | dēstitam | dēstitum | dēstitōs | dēstitās | dēstita | |
| ablative | dēstitō | dēstitā | dēstitō | dēstitīs | |||
| vocative | dēstite | dēstita | dēstitum | dēstitī | dēstitae | dēstita | |