detentus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dētineō.
Participle
dētentus (feminine dētenta, neuter dētentum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dētentus | dētenta | dētentum | dētentī | dētentae | dētenta | |
| genitive | dētentī | dētentae | dētentī | dētentōrum | dētentārum | dētentōrum | |
| dative | dētentō | dētentae | dētentō | dētentīs | |||
| accusative | dētentum | dētentam | dētentum | dētentōs | dētentās | dētenta | |
| ablative | dētentō | dētentā | dētentō | dētentīs | |||
| vocative | dētente | dētenta | dētentum | dētentī | dētentae | dētenta | |
References
- “detentus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “detentus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- detentus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.