detinens
Latin
Etymology
Present participle of dētineō.
Participle
dētinēns (genitive dētinentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dētinēns | dētinentēs | dētinentia | ||
| genitive | dētinentis | dētinentium | |||
| dative | dētinentī | dētinentibus | |||
| accusative | dētinentem | dētinēns | dētinentēs dētinentīs |
dētinentia | |
| ablative | dētinente dētinentī1 |
dētinentibus | |||
| vocative | dētinēns | dētinentēs | dētinentia | ||
1When used purely as an adjective.