differentiëren
Dutch
Etymology
Borrowed from French différencier and différentier, from Middle French [Term?], from Latin differentiō.
Pronunciation
- IPA(key): /ˌdɪfərɛn(t)siˈeːrə(n)/, /ˌdɪfərɛnˈ(t)sjeːrə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: dif‧fe‧ren‧ti‧e‧ren
- Rhymes: -eːrən
Verb
differentiëren
- (intransitive) to differentiate, to show a distinction
- (transitive, mathematics) to differentiate (calculate a derivative)
Conjugation
| Conjugation of differentiëren (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | differentiëren | |||
| past singular | differentieerde | |||
| past participle | gedifferentieerd | |||
| infinitive | differentiëren | |||
| gerund | differentiëren n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | differentieer | differentieerde | ||
| 2nd person sing. (jij) | differentieert, differentieer2 | differentieerde | ||
| 2nd person sing. (u) | differentieert | differentieerde | ||
| 2nd person sing. (gij) | differentieert | differentieerde | ||
| 3rd person singular | differentieert | differentieerde | ||
| plural | differentiëren | differentieerden | ||
| subjunctive sing.1 | differentiëre | differentieerde | ||
| subjunctive plur.1 | differentiëren | differentieerden | ||
| imperative sing. | differentieer | |||
| imperative plur.1 | differentieert | |||
| participles | differentiërend | gedifferentieerd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||