diffusus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of diffundō.
Participle
diffūsus (feminine diffūsa, neuter diffūsum, adverb diffūsē); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | diffūsus | diffūsa | diffūsum | diffūsī | diffūsae | diffūsa | |
| genitive | diffūsī | diffūsae | diffūsī | diffūsōrum | diffūsārum | diffūsōrum | |
| dative | diffūsō | diffūsae | diffūsō | diffūsīs | |||
| accusative | diffūsum | diffūsam | diffūsum | diffūsōs | diffūsās | diffūsa | |
| ablative | diffūsō | diffūsā | diffūsō | diffūsīs | |||
| vocative | diffūse | diffūsa | diffūsum | diffūsī | diffūsae | diffūsa | |
Descendants
References
- “diffusus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “diffusus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- diffusus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- a wide-spread error: error longe lateque diffusus
- to have no coherence, connection: diffusum, dissipatum esse
- a wide-spread error: error longe lateque diffusus