discitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discō
Participle
discitus (feminine discita, neuter discitum); first/second-declension participle
- learned, thing learned, that which has been learned
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discitus | discita | discitum | discitī | discitae | discita | |
| genitive | discitī | discitae | discitī | discitōrum | discitārum | discitōrum | |
| dative | discitō | discitae | discitō | discitīs | |||
| accusative | discitum | discitam | discitum | discitōs | discitās | discita | |
| ablative | discitō | discitā | discitō | discitīs | |||
| vocative | discite | discita | discitum | discitī | discitae | discita | |