dissulto
Latin
Etymology
dissultus, perfect passive participle of dissiliō + -tō (frequentative)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪsˈsʊɫ.toː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪isˈsul̪.t̪o]
Verb
dissultō (present infinitive dissultāre); first conjugation, no passive, no perfect or supine stems
Conjugation
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | dissultō | dissultās | dissultat | dissultāmus | dissultātis | dissultant | ||||||
| imperfect | dissultābam | dissultābās | dissultābat | dissultābāmus | dissultābātis | dissultābant | |||||||
| future | dissultābō | dissultābis | dissultābit | dissultābimus | dissultābitis | dissultābunt | |||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | dissultem | dissultēs | dissultet | dissultēmus | dissultētis | dissultent | ||||||
| imperfect | dissultārem | dissultārēs | dissultāret | dissultārēmus | dissultārētis | dissultārent | |||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | dissultā | — | — | dissultāte | — | ||||||
| future | — | dissultātō | dissultātō | — | dissultātōte | dissultantō | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | dissultāre | — | dissultāns | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| dissultandī | dissultandō | dissultandum | dissultandō | — | — | ||||||||
References
- “dissulto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dissulto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers