divinandus
Latin
Etymology
Future passive participle of dīvīnō
Participle
dīvīnandus (feminine dīvīnanda, neuter dīvīnandum); first/second-declension participle
- which is to be divined
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīvīnandus | dīvīnanda | dīvīnandum | dīvīnandī | dīvīnandae | dīvīnanda | |
| genitive | dīvīnandī | dīvīnandae | dīvīnandī | dīvīnandōrum | dīvīnandārum | dīvīnandōrum | |
| dative | dīvīnandō | dīvīnandae | dīvīnandō | dīvīnandīs | |||
| accusative | dīvīnandum | dīvīnandam | dīvīnandum | dīvīnandōs | dīvīnandās | dīvīnanda | |
| ablative | dīvīnandō | dīvīnandā | dīvīnandō | dīvīnandīs | |||
| vocative | dīvīnande | dīvīnanda | dīvīnandum | dīvīnandī | dīvīnandae | dīvīnanda | |