doagă
See also: doagã
Romanian
Etymology
Inherited from Latin doga, from Ancient Greek δοχή (dokhḗ), from Proto-Indo-European *doḱ-éh₂.
Noun
doagă f (plural doage)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | doagă | doaga | doage | doagele | |
| genitive-dative | doage | doagei | doage | doagelor | |
| vocative | doagă, doago | doagelor | |||