doec

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *duoc, from Proto-West Germanic *dōk.

Noun

doec m or n

  1. cloth

Inflection

Strong masculine noun
singular plural
nominative doec doeke
accusative doec doeke
genitive doecs doeke
dative doeke doeken
Strong neuter noun
singular plural
nominative doec doec, doeke
accusative doec doec, doeke
genitive doecs doeke
dative doeke doeken


Alternative forms

Descendants

  • Dutch: doek
    • Afrikaans: doek
      • English: doek
      • Shona: dhuku
    • Berbice Creole Dutch: duku
    • Jersey Dutch: duk
    • Negerhollands: doek, doekoe
    • Akan: duku
      • Nkonya: duku
      • Wali (Ghana): ’duuku
    • Akebu: ɖuku-yǝ (via an intermediary language)
    • Lokono: doko
    • Aukan: duku
    • English: duck, dook
    • Fon: dukwí
    • Indonesian: duk
    • Japanese: ズック
    • Mbelime: dukìhṵ̀ (via an intermediary language)
    • Nawdm: dukŋa (via an intermediary language)
    • Scots: dook
    • Sranan Tongo: duku
  • Limburgish: dook

Further reading

  • doec”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “doec”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN