doodschieten

Dutch

Etymology

From dood (“dead”) +‎ schieten (“to shoot”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈdoːtˌsxi.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: dood‧schie‧ten

Verb

doodschieten

  1. (transitive) to shoot dead

Conjugation

Conjugation of doodschieten (strong class 2a, separable)
infinitive doodschieten
past singular schoot dood
past participle doodgeschoten
infinitive doodschieten
gerund doodschieten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular schiet dood schoot dood doodschiet doodschoot
2nd person sing. (jij) schiet dood schoot dood doodschiet doodschoot
2nd person sing. (u) schiet dood schoot dood doodschiet doodschoot
2nd person sing. (gij) schiet dood schoot dood doodschiet doodschoot
3rd person singular schiet dood schoot dood doodschiet doodschoot
plural schieten dood schoten dood doodschieten doodschoten
subjunctive sing.1 schiete dood schote dood doodschiete doodschote
subjunctive plur.1 schieten dood schoten dood doodschieten doodschoten
imperative sing. schiet dood
imperative plur.1 schiet dood
participles doodschietend doodgeschoten
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.