ducatus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dʊˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪uˈkaː.t̪us]
Noun
ducātus m (genitive ducātūs); fourth declension (Late Latin, Medieval Latin, New Latin)
- leadership, command
- guidance
- authority
- duchy
- 1873, Roskoványi Ágoston, Romanus Pontifex tamquam primas ecclesiae et princeps civilis e monumentis, page 43:
- […] ut ordinem electionis quo ad hanc commissionem assumpti, sequamur,- sunt: Hispania Gallia, Hibernia, Hungaria, Turcia, Sicilia, Polonia, Ducatus Mutinensis, Brasilia, Bavaria, Belgium, Status uniti Americae septemtrionalis, Tyrolis austriaca, Chili, Anglia, Venetiae, Roma, Indiae orientales, Borussia et California.
- (please add an English translation of this quotation)
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ducātus | ducātūs |
| genitive | ducātūs | ducātuum |
| dative | ducātuī | ducātibus |
| accusative | ducātum | ducātūs |
| ablative | ducātū | ducātibus |
| vocative | ducātus | ducātūs |
Descendants
- → Byzantine Greek: δουκάτον (doukáton), δουκάτο (doukáto)
- Greek: δουκάτο (doukáto)
- Italian: dogato
- Sicilian: ducatu
- Venetan: dogado
- → Italian: dogado
- → Catalan: ducat
- → Friulian: ducât
- → Occitan: ducat
- → Old French: duché
- → Old Italian: ducato
- → Portuguese: ducado
- → Romanian: ducat
- → Spanish: ducado
References
- “ducatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "ducatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- ducatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- ducatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016