ducatus

Latin

Etymology

From dux +‎ -ātus.

Pronunciation

Noun

ducātus m (genitive ducātūs); fourth declension (Late Latin, Medieval Latin, New Latin)

  1. leadership, command
  2. guidance
  3. authority
  4. duchy
    • 1873, Roskoványi Ágoston, Romanus Pontifex tamquam primas ecclesiae et princeps civilis e monumentis, page 43:
      [] ut ordinem electionis quo ad hanc commissionem assumpti, sequamur,- sunt: Hispania Gallia, Hibernia, Hungaria, Turcia, Sicilia, Polonia, Ducatus Mutinensis, Brasilia, Bavaria, Belgium, Status uniti Americae septemtrionalis, Tyrolis austriaca, Chili, Anglia, Venetiae, Roma, Indiae orientales, Borussia et California.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative ducātus ducātūs
genitive ducātūs ducātuum
dative ducātuī ducātibus
accusative ducātum ducātūs
ablative ducātū ducātibus
vocative ducātus ducātūs

Descendants

  • Byzantine Greek: δουκάτον (doukáton), δουκάτο (doukáto)
    • Greek: δουκάτο (doukáto)
  • Italian: dogato
  • Sicilian: ducatu
  • Venetan: dogado
  • Catalan: ducat
  • Friulian: ducât
  • Occitan: ducat
  • Old French: duché
  • Old Italian: ducato
  • Portuguese: ducado
  • Romanian: ducat
  • Spanish: ducado

References

  • ducatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • "ducatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • ducatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • ducatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016