duplicaturus

Latin

Etymology

Future active participle of duplicō.

Participle

duplicātūrus (feminine duplicātūra, neuter duplicātūrum); first/second-declension participle

  1. about to double

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative duplicātūrus duplicātūra duplicātūrum duplicātūrī duplicātūrae duplicātūra
genitive duplicātūrī duplicātūrae duplicātūrī duplicātūrōrum duplicātūrārum duplicātūrōrum
dative duplicātūrō duplicātūrae duplicātūrō duplicātūrīs
accusative duplicātūrum duplicātūram duplicātūrum duplicātūrōs duplicātūrās duplicātūra
ablative duplicātūrō duplicātūrā duplicātūrō duplicātūrīs
vocative duplicātūre duplicātūra duplicātūrum duplicātūrī duplicātūrae duplicātūra