duplico

See also: duplicó and duplicò

Catalan

Verb

duplico

  1. first-person singular present indicative of duplicar

Italian

Verb

duplico

  1. first-person singular present indicative of duplicare

Latin

Etymology

From duplex (double, twofold) +‎ .

Pronunciation

Verb

duplicō (present infinitive duplicāre, perfect active duplicāvī, supine duplicātum); first conjugation

  1. to double, multiply by two, duplicate; repeat; enlarge, increase, exaggerate
  2. to double up, bow, bend something
  3. to double by dividing, split in two, tear
  4. (of words) to compound; form a bipartite word

Conjugation

Derived terms

Descendants

  • Aromanian: nduplic, nduplicari
  • Catalan: doblegar
  • Friulian: dopleâ
  • Neapolitan: nduccecare (Lecce)
  • Old Romanian: dupleca
  • Romansch: dubalger
  • >? Sicilian: dipricari
  • Catalan: duplicar
  • English: duplicate
  • French: dupliquer
  • Galician: duplicar
  • Italian: duplicare
  • Occitan: duplicar
  • Portuguese: duplicar
  • Romanian: duplica
  • Sardinian: duplicai, duplicare
  • Sicilian: dupricari
  • Spanish: duplicar

References

Portuguese

Verb

duplico

  1. first-person singular present indicative of duplicar

Spanish

Verb

duplico

  1. first-person singular present indicative of duplicar