duruit
Latin
Verb
dūruit
- third-person singular perfect active indicative of dūrēscō
Romanian
Etymology
Past participle of durui.
Noun
duruit n (plural duruituri)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | duruit | duruitul | duruituri | duruiturile | |
| genitive-dative | duruit | duruitului | duruituri | duruiturilor | |
| vocative | duruitule | duruiturilor | |||
Verb
duruit (past participle of durui)
- past participle of durui