emotus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmoveō.
Participle
ēmōtus (feminine ēmōta, neuter ēmōtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēmōtus | ēmōta | ēmōtum | ēmōtī | ēmōtae | ēmōta | |
| genitive | ēmōtī | ēmōtae | ēmōtī | ēmōtōrum | ēmōtārum | ēmōtōrum | |
| dative | ēmōtō | ēmōtae | ēmōtō | ēmōtīs | |||
| accusative | ēmōtum | ēmōtam | ēmōtum | ēmōtōs | ēmōtās | ēmōta | |
| ablative | ēmōtō | ēmōtā | ēmōtō | ēmōtīs | |||
| vocative | ēmōte | ēmōta | ēmōtum | ēmōtī | ēmōtae | ēmōta | |
References
- “emotus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- emotus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.