evocatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēvocō (“lure, entice”).
Participle
ēvocātus (feminine ēvocāta, neuter ēvocātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēvocātus | ēvocāta | ēvocātum | ēvocātī | ēvocātae | ēvocāta | |
| genitive | ēvocātī | ēvocātae | ēvocātī | ēvocātōrum | ēvocātārum | ēvocātōrum | |
| dative | ēvocātō | ēvocātae | ēvocātō | ēvocātīs | |||
| accusative | ēvocātum | ēvocātam | ēvocātum | ēvocātōs | ēvocātās | ēvocāta | |
| ablative | ēvocātō | ēvocātā | ēvocātō | ēvocātīs | |||
| vocative | ēvocāte | ēvocāta | ēvocātum | ēvocātī | ēvocātae | ēvocāta | |
Noun
ēvocātus m (genitive ēvocātī); second declension
- veteran called again to service
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ēvocātus | ēvocātī |
| genitive | ēvocātī | ēvocātōrum |
| dative | ēvocātō | ēvocātīs |
| accusative | ēvocātum | ēvocātōs |
| ablative | ēvocātō | ēvocātīs |
| vocative | ēvocāte | ēvocātī |
References
- “evocatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "evocatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- evocatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- the volunteers: evocati, voluntarii (B. G. 5. 56)
- the volunteers: evocati, voluntarii (B. G. 5. 56)