exercitatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of exercitō (to exercise, train).

Participle

exercitātus (feminine exercitāta, neuter exercitātum, comparative exercitātior, superlative exercitātissimus); first/second-declension participle

  1. trained, practiced, exercised
  2. skilled
  3. disciplined

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative exercitātus exercitāta exercitātum exercitātī exercitātae exercitāta
genitive exercitātī exercitātae exercitātī exercitātōrum exercitātārum exercitātōrum
dative exercitātō exercitātae exercitātō exercitātīs
accusative exercitātum exercitātam exercitātum exercitātōs exercitātās exercitāta
ablative exercitātō exercitātā exercitātō exercitātīs
vocative exercitāte exercitāta exercitātum exercitātī exercitātae exercitāta

Derived terms

References

  • exercitatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • exercitatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • exercitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be an inexperienced speaker: rudem, tironem ac rudem (opp. exercitatum) esse in dicendo
    • an experienced politician: homo in re publica exercitatus
    • practised in arms: exercitatus in armis