exercitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of exercitō (“to exercise, train”).
Participle
exercitātus (feminine exercitāta, neuter exercitātum, comparative exercitātior, superlative exercitātissimus); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | exercitātus | exercitāta | exercitātum | exercitātī | exercitātae | exercitāta | |
| genitive | exercitātī | exercitātae | exercitātī | exercitātōrum | exercitātārum | exercitātōrum | |
| dative | exercitātō | exercitātae | exercitātō | exercitātīs | |||
| accusative | exercitātum | exercitātam | exercitātum | exercitātōs | exercitātās | exercitāta | |
| ablative | exercitātō | exercitātā | exercitātō | exercitātīs | |||
| vocative | exercitāte | exercitāta | exercitātum | exercitātī | exercitātae | exercitāta | |
Derived terms
References
- “exercitatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “exercitatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- exercitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be an inexperienced speaker: rudem, tironem ac rudem (opp. exercitatum) esse in dicendo
- an experienced politician: homo in re publica exercitatus
- practised in arms: exercitatus in armis
- to be an inexperienced speaker: rudem, tironem ac rudem (opp. exercitatum) esse in dicendo