exsultabilis
Latin
Etymology
From exsultō (“rejoice”) + -bilis (“-able”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛks.sʊɫˈtaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [eks.sul̪ˈt̪aː.bi.lis]
Adjective
exsultābilis (neuter exsultābile); third-declension two-termination adjective
- (Late Latin) worthy of rejoicing, causing joy
- 5th century, Maximus of Turin, Homiliae 78.250:
- Bene et congrue in hac die, quam nobis beati patris nostri hujus ad paradisum transitus exsultabilem reddit, praesentis psalmi versiculum decantavimus […]
- On this day, which the passage of this our blessed father to paradise has rendered worthy of rejoicing to us, we have rightly and properly sung a verse of the present psalm […]
- Bene et congrue in hac die, quam nobis beati patris nostri hujus ad paradisum transitus exsultabilem reddit, praesentis psalmi versiculum decantavimus […]
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | exsultābilis | exsultābile | exsultābilēs | exsultābilia | |
| genitive | exsultābilis | exsultābilium | |||
| dative | exsultābilī | exsultābilibus | |||
| accusative | exsultābilem | exsultābile | exsultābilēs exsultābilīs |
exsultābilia | |
| ablative | exsultābilī | exsultābilibus | |||
| vocative | exsultābilis | exsultābile | exsultābilēs | exsultābilia | |
References
- exsultabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “exsultabilis”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC