fultus
Latin
Etymology
Earlier fulctus. Perfect passive participle of fulciō.
Participle
fultus (feminine fulta, neuter fultum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | fultus | fulta | fultum | fultī | fultae | fulta | |
| genitive | fultī | fultae | fultī | fultōrum | fultārum | fultōrum | |
| dative | fultō | fultae | fultō | fultīs | |||
| accusative | fultum | fultam | fultum | fultōs | fultās | fulta | |
| ablative | fultō | fultā | fultō | fultīs | |||
| vocative | fulte | fulta | fultum | fultī | fultae | fulta | |
Derived terms
Descendants
- Italian: folto
- Sicilian: nfutu
References
- “fultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.