grunnitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of grunniō.

Participle

grunnītus (feminine grunnīta, neuter grunnītum); first/second-declension participle

  1. grunted

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative grunnītus grunnīta grunnītum grunnītī grunnītae grunnīta
genitive grunnītī grunnītae grunnītī grunnītōrum grunnītārum grunnītōrum
dative grunnītō grunnītae grunnītō grunnītīs
accusative grunnītum grunnītam grunnītum grunnītōs grunnītās grunnīta
ablative grunnītō grunnītā grunnītō grunnītīs
vocative grunnīte grunnīta grunnītum grunnītī grunnītae grunnīta

Noun

grunnītus m (genitive grunnītūs); fourth declension

  1. grunting, a grunt

Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative grunnītus grunnītūs
genitive grunnītūs grunnītuum
dative grunnītuī grunnītibus
accusative grunnītum grunnītūs
ablative grunnītū grunnītibus
vocative grunnītus grunnītūs

References

  • grunnitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • grunnitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • grunnitus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016