grunnitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of grunniō.
Participle
grunnītus (feminine grunnīta, neuter grunnītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | grunnītus | grunnīta | grunnītum | grunnītī | grunnītae | grunnīta | |
| genitive | grunnītī | grunnītae | grunnītī | grunnītōrum | grunnītārum | grunnītōrum | |
| dative | grunnītō | grunnītae | grunnītō | grunnītīs | |||
| accusative | grunnītum | grunnītam | grunnītum | grunnītōs | grunnītās | grunnīta | |
| ablative | grunnītō | grunnītā | grunnītō | grunnītīs | |||
| vocative | grunnīte | grunnīta | grunnītum | grunnītī | grunnītae | grunnīta | |
Noun
grunnītus m (genitive grunnītūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | grunnītus | grunnītūs |
| genitive | grunnītūs | grunnītuum |
| dative | grunnītuī | grunnītibus |
| accusative | grunnītum | grunnītūs |
| ablative | grunnītū | grunnītibus |
| vocative | grunnītus | grunnītūs |
References
- “grunnitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- grunnitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- grunnitus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016