hånskratta
Swedish
Etymology
From hån (“mockery, scorn”) + skratta (“laugh”).
Verb
hånskratta (present hånskrattar, preterite hånskrattade, supine hånskrattat, imperative hånskratta)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | hånskratta | hånskrattas | ||
| supine | hånskrattat | hånskrattats | ||
| imperative | hånskratta | — | ||
| imper. plural1 | hånskratten | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | hånskrattar | hånskrattade | hånskrattas | hånskrattades |
| ind. plural1 | hånskratta | hånskrattade | hånskrattas | hånskrattades |
| subjunctive2 | hånskratte | hånskrattade | hånskrattes | hånskrattades |
| present participle | hånskrattande | |||
| past participle | hånskrattad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.