haesitabundus
Latin
Etymology
haesitō (“hesitate”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [hae̯.sɪ.taːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [e.s̬i.t̪aˈbun̪.d̪us]
Adjective
haesitābundus (feminine haesitābunda, neuter haesitābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | haesitābundus | haesitābunda | haesitābundum | haesitābundī | haesitābundae | haesitābunda | |
| genitive | haesitābundī | haesitābundae | haesitābundī | haesitābundōrum | haesitābundārum | haesitābundōrum | |
| dative | haesitābundō | haesitābundae | haesitābundō | haesitābundīs | |||
| accusative | haesitābundum | haesitābundam | haesitābundum | haesitābundōs | haesitābundās | haesitābunda | |
| ablative | haesitābundō | haesitābundā | haesitābundō | haesitābundīs | |||
| vocative | haesitābunde | haesitābunda | haesitābundum | haesitābundī | haesitābundae | haesitābunda | |
References
- “haesitabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- haesitabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.