hrǫnn
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *hraznō (“wave”), from Proto-Indo-European *kres- (“spring, wave”).
Noun
hrǫnn f (genitive hrannar, plural hrannir)
Declension
| feminine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | hrǫnn | hrǫnnin | hrannar | hrannarnar |
| accusative | hrǫnn | hrǫnnina | hrannar | hrannarnar |
| dative | hrǫnn | hrǫnninni | hrǫnnum | hrǫnnunum |
| genitive | hrannar | hrannarinnar | hranna | hrannanna |
Derived terms
- Hrǫnn
Descendants
- Icelandic: hrönn