iactitabundus
Latin
Alternative forms
Etymology
From iactitō (“utter; brag, boast”) + -bundus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [jak.tɪ.taːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [jak.t̪i.t̪aˈbun̪.d̪us]
Adjective
iactitābundus (feminine iactitābunda, neuter iactitābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | iactitābundus | iactitābunda | iactitābundum | iactitābundī | iactitābundae | iactitābunda | |
| genitive | iactitābundī | iactitābundae | iactitābundī | iactitābundōrum | iactitābundārum | iactitābundōrum | |
| dative | iactitābundō | iactitābundae | iactitābundō | iactitābundīs | |||
| accusative | iactitābundum | iactitābundam | iactitābundum | iactitābundōs | iactitābundās | iactitābunda | |
| ablative | iactitābundō | iactitābundā | iactitābundō | iactitābundīs | |||
| vocative | iactitābunde | iactitābunda | iactitābundum | iactitābundī | iactitābundae | iactitābunda | |
References
- “iactitābundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press