imbutus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of imbuō.

Participle

imbūtus (feminine imbūta, neuter imbūtum); first/second-declension participle

  1. moistened, imbued

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative imbūtus imbūta imbūtum imbūtī imbūtae imbūta
genitive imbūtī imbūtae imbūtī imbūtōrum imbūtārum imbūtōrum
dative imbūtō imbūtae imbūtō imbūtīs
accusative imbūtum imbūtam imbūtum imbūtōs imbūtās imbūta
ablative imbūtō imbūtā imbūtō imbūtīs
vocative imbūte imbūta imbūtum imbūtī imbūtae imbūta

Descendants

  • Asturian: embudu
  • Catalan: embut
  • Franco-Provençal: embu
  • French: imbu
  • Galician: embude
  • Italian: imbuto
  • Occitan: embut
  • Portuguese: imbuto
  • Sicilian: mmutu
  • Spanish: embudo

References

  • imbutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • imbutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be well-informed, erudite: multarum rerum cognitione imbutum esse (opp. litterarum or eruditionis expertem esse or [rerum] rudem esse)
    • to have received a superficial education: litteris leviter imbutum or tinctum esse
    • to be ignorant of even the elements of logic: dialecticis ne imbutum quidem esse
    • to be tinged with superstition: superstitione imbutum esse