imbutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imbuō.
Participle
imbūtus (feminine imbūta, neuter imbūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imbūtus | imbūta | imbūtum | imbūtī | imbūtae | imbūta | |
| genitive | imbūtī | imbūtae | imbūtī | imbūtōrum | imbūtārum | imbūtōrum | |
| dative | imbūtō | imbūtae | imbūtō | imbūtīs | |||
| accusative | imbūtum | imbūtam | imbūtum | imbūtōs | imbūtās | imbūta | |
| ablative | imbūtō | imbūtā | imbūtō | imbūtīs | |||
| vocative | imbūte | imbūta | imbūtum | imbūtī | imbūtae | imbūta | |
Descendants
References
- “imbutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imbutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be well-informed, erudite: multarum rerum cognitione imbutum esse (opp. litterarum or eruditionis expertem esse or [rerum] rudem esse)
- to have received a superficial education: litteris leviter imbutum or tinctum esse
- to be ignorant of even the elements of logic: dialecticis ne imbutum quidem esse
- to be tinged with superstition: superstitione imbutum esse
- to be well-informed, erudite: multarum rerum cognitione imbutum esse (opp. litterarum or eruditionis expertem esse or [rerum] rudem esse)