impio

See also: impío and ímpio

Latin

Alternative forms

  • inpiō

Etymology

From impius +‎ .

Pronunciation

Adjective

impiō

  1. dative/ablative masculine/neuter singular of impius

Verb

impiō (present infinitive impiāre, perfect active impiāvī, supine impiātum); first conjugation

  1. (chiefly Old Latin and Late Latin) to pollute, defile
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, Metamorphoses 1.18:
      nox acerba dīrās et trucēs imāginēs obtulit, ut adhūc mē crēdam cruōre hūmānō aspersum atque impiātum.
      the rough night brought me such dreadful and harsh dreams that I still feel splashed and polluted with human blood.

Usage notes

Rarely used in Classical Latin, but encountered in Plautus, the archaizing Apuleius, and Late Latin authors such as Ammianus Marcellinus and Prudentius.

Conjugation

References

  • impio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • impio in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016

Portuguese

Etymology

From im- +‎ pio (compassionate). Piecewise doublet of ímpio.

Pronunciation

  • (Brazil) IPA(key): /ĩˈpi.u/, /ĩˈpiw/ [ĩˈpiʊ̯]

  • Hyphenation: im‧pi‧o

Adjective

impio (feminine impia, masculine plural impios, feminine plural impias)

  1. cruel, inhuman, barbaric
    Antonyms: pio, piedoso, compassivo
  • impiedade