inbijten

Dutch

Etymology

From in +‎ bijten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɪnˌbɛi̯.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: in‧bij‧ten

Verb

inbijten

  1. (intransitive, of acids) to corrode, to erode

Conjugation

Conjugation of inbijten (strong class 1, separable)
infinitive inbijten
past singular beet in
past participle ingebeten
infinitive inbijten
gerund inbijten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bijt in beet in inbijt inbeet
2nd person sing. (jij) bijt in beet in inbijt inbeet
2nd person sing. (u) bijt in beet in inbijt inbeet
2nd person sing. (gij) bijt in beet in inbijt inbeet
3rd person singular bijt in beet in inbijt inbeet
plural bijten in beten in inbijten inbeten
subjunctive sing.1 bijte in bete in inbijte inbete
subjunctive plur.1 bijten in beten in inbijten inbeten
imperative sing. bijt in
imperative plur.1 bijt in
participles inbijtend ingebeten
1) Archaic.