increditus
Latin
Etymology
From in- (“un-”) + crēditus (“credited, believed”, perfect passive participle of crēdo).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋˈkreː.dɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋˈkrɛː.d̪i.t̪us]
Adjective
incrēditus (feminine incrēdita, neuter incrēditum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incrēditus | incrēdita | incrēditum | incrēditī | incrēditae | incrēdita | |
| genitive | incrēditī | incrēditae | incrēditī | incrēditōrum | incrēditārum | incrēditōrum | |
| dative | incrēditō | incrēditae | incrēditō | incrēditīs | |||
| accusative | incrēditum | incrēditam | incrēditum | incrēditōs | incrēditās | incrēdita | |
| ablative | incrēditō | incrēditā | incrēditō | incrēditīs | |||
| vocative | incrēdite | incrēdita | incrēditum | incrēditī | incrēditae | incrēdita | |
Further reading
- “increditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “increditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- increditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.