inductitius
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.dʊkˈtiː.ti.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪ukˈt̪it̪.t̪͡s̪i.us]
Adjective
inductītius (feminine inductītia, neuter inductītium); first/second-declension adjective
- alternative form of inductīcius
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inductītius | inductītia | inductītium | inductītiī | inductītiae | inductītia | |
| genitive | inductītiī | inductītiae | inductītiī | inductītiōrum | inductītiārum | inductītiōrum | |
| dative | inductītiō | inductītiae | inductītiō | inductītiīs | |||
| accusative | inductītium | inductītiam | inductītium | inductītiōs | inductītiās | inductītia | |
| ablative | inductītiō | inductītiā | inductītiō | inductītiīs | |||
| vocative | inductītie | inductītia | inductītium | inductītiī | inductītiae | inductītia | |
References
- “inductitius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- inductitius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.