inductivus
Latin
Etymology
From indūcō (“lead, bring in”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.dʊkˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪ukˈt̪iː.vus]
Adjective
inductīvus (feminine inductīva, neuter inductīvum); first/second-declension adjective
- relating to an assumption
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inductīvus | inductīva | inductīvum | inductīvī | inductīvae | inductīva | |
| genitive | inductīvī | inductīvae | inductīvī | inductīvōrum | inductīvārum | inductīvōrum | |
| dative | inductīvō | inductīvae | inductīvō | inductīvīs | |||
| accusative | inductīvum | inductīvam | inductīvum | inductīvōs | inductīvās | inductīva | |
| ablative | inductīvō | inductīvā | inductīvō | inductīvīs | |||
| vocative | inductīve | inductīva | inductīvum | inductīvī | inductīvae | inductīva | |
References
- “inductivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- inductivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- "inductivus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)