infirmatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnfirmō (“weaken, enfeeble”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.fɪrˈmaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iɱ.firˈmaː.t̪us]
Participle
īnfirmātus (feminine īnfirmāta, neuter īnfirmātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnfirmātus | īnfirmāta | īnfirmātum | īnfirmātī | īnfirmātae | īnfirmāta | |
| genitive | īnfirmātī | īnfirmātae | īnfirmātī | īnfirmātōrum | īnfirmātārum | īnfirmātōrum | |
| dative | īnfirmātō | īnfirmātae | īnfirmātō | īnfirmātīs | |||
| accusative | īnfirmātum | īnfirmātam | īnfirmātum | īnfirmātōs | īnfirmātās | īnfirmāta | |
| ablative | īnfirmātō | īnfirmātā | īnfirmātō | īnfirmātīs | |||
| vocative | īnfirmāte | īnfirmāta | īnfirmātum | īnfirmātī | īnfirmātae | īnfirmāta | |