infirmatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of īnfirmō (weaken, enfeeble).

Pronunciation

Participle

īnfirmātus (feminine īnfirmāta, neuter īnfirmātum); first/second-declension participle

  1. weakened, enfeebled, having been deprived of strength
  2. invalidated, disproven, having been disputed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative īnfirmātus īnfirmāta īnfirmātum īnfirmātī īnfirmātae īnfirmāta
genitive īnfirmātī īnfirmātae īnfirmātī īnfirmātōrum īnfirmātārum īnfirmātōrum
dative īnfirmātō īnfirmātae īnfirmātō īnfirmātīs
accusative īnfirmātum īnfirmātam īnfirmātum īnfirmātōs īnfirmātās īnfirmāta
ablative īnfirmātō īnfirmātā īnfirmātō īnfirmātīs
vocative īnfirmāte īnfirmāta īnfirmātum īnfirmātī īnfirmātae īnfirmāta