innitens
Latin
Etymology
Present participle of innītor.
Participle
innītēns (genitive innītentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | innītēns | innītentēs | innītentia | ||
| genitive | innītentis | innītentium | |||
| dative | innītentī | innītentibus | |||
| accusative | innītentem | innītēns | innītentēs innītentīs |
innītentia | |
| ablative | innītente innītentī1 |
innītentibus | |||
| vocative | innītēns | innītentēs | innītentia | ||
1When used purely as an adjective.