insimulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnsimulō (“accuse, blame”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.sɪ.mʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in.si.muˈlaː.t̪us]
Participle
īnsimulātus (feminine īnsimulāta, neuter īnsimulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnsimulātus | īnsimulāta | īnsimulātum | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulāta | |
| genitive | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulātī | īnsimulātōrum | īnsimulātārum | īnsimulātōrum | |
| dative | īnsimulātō | īnsimulātae | īnsimulātō | īnsimulātīs | |||
| accusative | īnsimulātum | īnsimulātam | īnsimulātum | īnsimulātōs | īnsimulātās | īnsimulāta | |
| ablative | īnsimulātō | īnsimulātā | īnsimulātō | īnsimulātīs | |||
| vocative | īnsimulāte | īnsimulāta | īnsimulātum | īnsimulātī | īnsimulātae | īnsimulāta | |
Synonyms
References
- “insimulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- insimulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.