instimulo
Latin
Etymology
From in- + stimulō (“to urge on”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩːˈstɪ.mʊ.ɫoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [inˈst̪iː.mu.lo]
Verb
īnstimulō (present infinitive īnstimulāre); first conjugation, no perfect or supine stems
Conjugation
indicative | singular | plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | īnstimulō | īnstimulās | īnstimulat | īnstimulāmus | īnstimulātis | īnstimulant | ||||||
imperfect | īnstimulābam | īnstimulābās | īnstimulābat | īnstimulābāmus | īnstimulābātis | īnstimulābant | |||||||
future | īnstimulābō | īnstimulābis | īnstimulābit | īnstimulābimus | īnstimulābitis | īnstimulābunt | |||||||
passive | present | īnstimulor | īnstimulāris, īnstimulāre |
īnstimulātur | īnstimulāmur | īnstimulāminī | īnstimulantur | ||||||
imperfect | īnstimulābar | īnstimulābāris, īnstimulābāre |
īnstimulābātur | īnstimulābāmur | īnstimulābāminī | īnstimulābantur | |||||||
future | īnstimulābor | īnstimulāberis, īnstimulābere |
īnstimulābitur | īnstimulābimur | īnstimulābiminī | īnstimulābuntur | |||||||
subjunctive | singular | plural | |||||||||||
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | īnstimulem | īnstimulēs | īnstimulet | īnstimulēmus | īnstimulētis | īnstimulent | ||||||
imperfect | īnstimulārem | īnstimulārēs | īnstimulāret | īnstimulārēmus | īnstimulārētis | īnstimulārent | |||||||
passive | present | īnstimuler | īnstimulēris, īnstimulēre |
īnstimulētur | īnstimulēmur | īnstimulēminī | īnstimulentur | ||||||
imperfect | īnstimulārer | īnstimulārēris, īnstimulārēre |
īnstimulārētur | īnstimulārēmur | īnstimulārēminī | īnstimulārentur | |||||||
imperative | singular | plural | |||||||||||
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | — | īnstimulā | — | — | īnstimulāte | — | ||||||
future | — | īnstimulātō | īnstimulātō | — | īnstimulātōte | īnstimulantō | |||||||
passive | present | — | īnstimulāre | — | — | īnstimulāminī | — | ||||||
future | — | īnstimulātor | īnstimulātor | — | — | īnstimulantor | |||||||
non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
active | passive | active | passive | ||||||||||
present | īnstimulāre | īnstimulārī | īnstimulāns | — | |||||||||
future | — | — | — | īnstimulandus | |||||||||
verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
īnstimulandī | īnstimulandō | īnstimulandum | īnstimulandō | — | — |
Further reading
- “instimulo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “instimulo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- instimulo, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011