instrui

See also: instruí

Esperanto

Etymology

From French instruire, German instruieren, Latin instruere.

Pronunciation

  • IPA(key): /insˈtrui/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ui
  • Hyphenation: ins‧tru‧i

Verb

instrui (present instruas, past instruis, future instruos, conditional instruus, volitive instruu)

  1. (transitive) to inform, instruct, teach, train
    • 1907, L. L. Zamenhof, El la Biblio, PSALMO XXVII.[1]:
      Instruu al mi, Dio, Vian vojon kaj konduku min sur ĝusta irejo, spite miajn malamikojn.
      Teach me thy way, O Lord, and lead me in a plain path, because of mine enemies.

Conjugation

Conjugation of instrui
present past future
singular plural singular plural singular plural
tense instruas instruis instruos
active participle instruanta instruantaj instruinta instruintaj instruonta instruontaj
acc. instruantan instruantajn instruintan instruintajn instruontan instruontajn
passive participle instruata instruataj instruita instruitaj instruota instruotaj
acc. instruatan instruatajn instruitan instruitajn instruotan instruotajn
nominal active participle instruanto instruantoj instruinto instruintoj instruonto instruontoj
acc. instruanton instruantojn instruinton instruintojn instruonton instruontojn
nominal passive participle instruato instruatoj instruito instruitoj instruoto instruotoj
acc. instruaton instruatojn instruiton instruitojn instruoton instruotojn
adverbial active participle instruante instruinte instruonte
adverbial passive participle instruate instruite instruote
infinitive instrui imperative instruu conditional instruus

Derived terms

Latin

Verb

īnstruī

  1. present passive infinitive of īnstruō

References

Portuguese

Verb

instrui

  1. inflection of instruir:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative

Romanian

Etymology

Borrowed from French instruire, from Latin instruere.

Verb

a instrui (third-person singular present instruiește, past participle instruit) 4th conjugation

  1. to instruct

Conjugation