inzaaien

Dutch

Etymology

Compound of in +‎ zaaien.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɪnˌzaːi̯.ə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: in‧zaai‧en

Verb

inzaaien

  1. (transitive) to sow seed into a (tract of soil)

Conjugation

Conjugation of inzaaien (weak, separable)
infinitive inzaaien
past singular zaaide in
past participle ingezaaid
infinitive inzaaien
gerund inzaaien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular zaai in zaaide in inzaai inzaaide
2nd person sing. (jij) zaait in, zaai in2 zaaide in inzaait inzaaide
2nd person sing. (u) zaait in zaaide in inzaait inzaaide
2nd person sing. (gij) zaait in zaaide in inzaait inzaaide
3rd person singular zaait in zaaide in inzaait inzaaide
plural zaaien in zaaiden in inzaaien inzaaiden
subjunctive sing.1 zaaie in zaaide in inzaaie inzaaide
subjunctive plur.1 zaaien in zaaiden in inzaaien inzaaiden
imperative sing. zaai in
imperative plur.1 zaait in
participles inzaaiend ingezaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.