irbarmon
Old Dutch
Etymology
Borrowed from Old High German irbarmēn.
Verb
irbarmon
- to pity
Inflection
Conjugation of irbarmon (weak class 2)
| infinitive | irbarmon | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | irbarmo, irbarmon | irbarmoda |
| 2nd person singular | irbarmos | irbarmodos |
| 3rd person singular | irbarmot | irbarmoda |
| 1st person plural | irbarmon | irbarmodon |
| 2nd person plural | irbarmot | irbarmodot |
| 3rd person plural | irbarmont | irbarmodon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | irbarme | irbarmodi |
| 2nd person singular | irbarmis | irbarmodis |
| 3rd person singular | irbarme | irbarmodi |
| 1st person plural | irbarmin | irbarmodin |
| 2nd person plural | irbarmit | irbarmodit |
| 3rd person plural | irbarmin | irbarmodin |
| imperative | present | |
| singular | irbarmo | |
| plural | irbarmot | |
| participle | present | past |
| irbarmondi | irbarmot | |
Related terms
Descendants
References
- “irbarmon”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012