iudicatus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of iūdicō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [juː.dɪˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ju.d̪iˈkaː.t̪us]
Participle
iūdicātus (feminine iūdicāta, neuter iūdicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | iūdicātus | iūdicāta | iūdicātum | iūdicātī | iūdicātae | iūdicāta | |
| genitive | iūdicātī | iūdicātae | iūdicātī | iūdicātōrum | iūdicātārum | iūdicātōrum | |
| dative | iūdicātō | iūdicātae | iūdicātō | iūdicātīs | |||
| accusative | iūdicātum | iūdicātam | iūdicātum | iūdicātōs | iūdicātās | iūdicāta | |
| ablative | iūdicātō | iūdicātā | iūdicātō | iūdicātīs | |||
| vocative | iūdicāte | iūdicāta | iūdicātum | iūdicātī | iūdicātae | iūdicāta | |
Descendants
Etymology 2
Noun use of the above participle.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [juː.dɪˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ju.d̪iˈkaː.t̪us]
Noun
iūdicātus m (genitive iūdicātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | iūdicātus | iūdicātūs |
| genitive | iūdicātūs | iūdicātuum |
| dative | iūdicātuī | iūdicātibus |
| accusative | iūdicātum | iūdicātūs |
| ablative | iūdicātū | iūdicātibus |
| vocative | iūdicātus | iūdicātūs |
Descendants
References
- “iudicatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "iudicatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)