kadamitas
Latin
Etymology
From Proto-Italic *kalamos (“damaged”), from Proto-Indo-European *kl̥h₂m-, from *kelh₂- (“to beat, break”); see also Proto-Celtic *kladiwos, Proto-Celtic *klamitos, Ancient Greek κλάδος (kládos), Proto-Balto-Slavic *kálˀtei (“to beat”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kaˈda.mɪ.taːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kaˈd̪aː.mi.t̪as]
Noun
kadamitās f (genitive kadamitātis); third declension (hapax legomenon)
- loss, defeat
- Gaius Marius Victorinus, Ars grammatica VI.8.15K:
- Cn. Pompeius Magnus et scribebat et dicebat kadamitatem pro calamitatem
- Gnaeus Pompeius Magnus wrote and spoke kadamitas for calamitas
- Cn. Pompeius Magnus et scribebat et dicebat kadamitatem pro calamitatem
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | kadamitās | kadamitātēs |
| genitive | kadamitātis | kadamitātum |
| dative | kadamitātī | kadamitātibus |
| accusative | kadamitātem | kadamitātēs |
| ablative | kadamitāte | kadamitātibus |
| vocative | kadamitās | kadamitātēs |
Descendants
- Latin: calamitās
References
- De Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 7), Leiden, Boston: Brill, →ISBN