kaupangr
Old Norse
Etymology
Derived from Proto-Germanic *kaupô (“merchant”). Compare kaupa (“to buy”). This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.
Noun
kaupangr m (genitive kaupangrs)
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | kaupangr | kaupangrinn | kaupangrar | kaupangrarnir |
| accusative | kaupangr | kaupangrinn | kaupangra | kaupangrana |
| dative | kaupangri | kaupangrinum | kaupungum | kaupungunum |
| genitive | kaupangrs | kaupangrsins | kaupangra | kaupangranna |
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | kaupangr | kaupangrinn | kaupangar | kaupangarnir |
| accusative | kaupang | kaupanginn | kaupanga | kaupangana |
| dative | kaupangi | kaupanginum | kaupungum | kaupungunum |
| genitive | kaupangs | kaupangsins | kaupanga | kaupanganna |
Derived terms
- kaupangrslýðr m (“townsfolk”)
Descendants
- Icelandic: kaupangur
- Faroese: keypangur
- Norwegian Nynorsk: kaupang; (placenames) Kaupang, Kaupanger, Koppang
- Old Swedish: kø̄punger
- Swedish: köping
- Old Danish: køping
- Danish: købing
- Old Gutnish: kaupungr
- Gutnish: kaupingg
- → Finnish: kaupunki
- → Norwegian Bokmål: kaupang
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “kaupangr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive