kennismaken

Dutch

Etymology

From kennis +‎ maken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

kennismaken

  1. to acquaint, to make someone's acquaintance

Conjugation

Conjugation of kennismaken (weak, separable)
infinitive kennismaken
past singular maakte kennis
past participle kennisgemaakt
infinitive kennismaken
gerund kennismaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak kennis maakte kennis kennismaak kennismaakte
2nd person sing. (jij) maakt kennis, maak kennis2 maakte kennis kennismaakt kennismaakte
2nd person sing. (u) maakt kennis maakte kennis kennismaakt kennismaakte
2nd person sing. (gij) maakt kennis maakte kennis kennismaakt kennismaakte
3rd person singular maakt kennis maakte kennis kennismaakt kennismaakte
plural maken kennis maakten kennis kennismaken kennismaakten
subjunctive sing.1 make kennis maakte kennis kennismake kennismaakte
subjunctive plur.1 maken kennis maakten kennis kennismaken kennismaakten
imperative sing. maak kennis
imperative plur.1 maakt kennis
participles kennismakend kennisgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.