klungelen
Dutch
Etymology
Derived from klungel (“worthless object, lump, ball of wool”), from the same source as German Kolben (“piston, butt of a rifle”). Cognate with western German klüngeln (“to dawdle; to chatter; to engage in nepotism”).
Pronunciation
Audio: (file)
Verb
klungelen
- to bungle
- to dawdle, waste time
Conjugation
| Conjugation of klungelen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | klungelen | |||
| past singular | klungelde | |||
| past participle | geklungeld | |||
| infinitive | klungelen | |||
| gerund | klungelen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | klungel | klungelde | ||
| 2nd person sing. (jij) | klungelt, klungel2 | klungelde | ||
| 2nd person sing. (u) | klungelt | klungelde | ||
| 2nd person sing. (gij) | klungelt | klungelde | ||
| 3rd person singular | klungelt | klungelde | ||
| plural | klungelen | klungelden | ||
| subjunctive sing.1 | klungele | klungelde | ||
| subjunctive plur.1 | klungelen | klungelden | ||
| imperative sing. | klungel | |||
| imperative plur.1 | klungelt | |||
| participles | klungelend | geklungeld | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||