legisperitus
Latin
Etymology
Noun formed from lex (“law”) + perītus (“skilled”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫeː.ɡɪs.pɛˈriː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [le.d͡ʒis.peˈriː.t̪us]
Noun
lēgisperītus m (genitive lēgisperītī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | lēgisperītus | lēgisperītī |
| genitive | lēgisperītī | lēgisperītōrum |
| dative | lēgisperītō | lēgisperītīs |
| accusative | lēgisperītum | lēgisperītōs |
| ablative | lēgisperītō | lēgisperītīs |
| vocative | lēgisperīte | lēgisperītī |
References
- “legisperitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- legisperitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.