peritus
English
Etymology
From Latin perītus (“skillful”).
Noun
peritus (plural periti)
- (Christianity) A Roman Catholic theologian attending an ecumenical council to give advice.
- 2013 February 12, Tracey Rowland, “Pope Benedict XVI: God's Rottweiler or the Church's German shepherd?”, in Australian Broadcasting Corporation[1]:
- Among the leading periti at Vatican II, there was an almost universal belief that this theological diet was inadequate for dealing with the problems of the late-twentieth century.
Latin
Etymology
Perfect active participle of the unattested verb *perior, a root found in experior (“try, test, experience”). Cognate with Ancient Greek περᾰ́ω (perắō, “to pass through”). Compare perīculum.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɛˈriː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [peˈriː.t̪us]
Adjective
perītus (feminine perīta, neuter perītum, comparative perītior, superlative perītissimus, adverb perītē); first/second-declension adjective
- skillful, skilled, expert, experienced, practised (+ genitive or in + ablative or ad + accusative)
- clever, skilfully constructed
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | perītus | perīta | perītum | perītī | perītae | perīta | |
| genitive | perītī | perītae | perītī | perītōrum | perītārum | perītōrum | |
| dative | perītō | perītae | perītō | perītīs | |||
| accusative | perītum | perītam | perītum | perītōs | perītās | perīta | |
| ablative | perītō | perītā | perītō | perītīs | |||
| vocative | perīte | perīta | perītum | perītī | perītae | perīta | |
Derived terms
Descendants
- Asturian: péritu
- Catalan: perit, pèrit
- → English: perite
- Spanish: perito
- Galician: perito
- Italian: perito
- Piedmontese: perì
- Portuguese: perito
- Sicilian: piritu
References
- “peritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “peritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "peritus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- peritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[2], London: Macmillan and Co.
- an accomplished dialectician: disserendi peritus et artifex
- a connoisseur; a specialist: (artis, artium) intellegens, peritus (opp. idiota, a layman)
- statesmen: viri rerum civilium, rei publicae gerendae periti or viri in re publica prudentes
- an accomplished dialectician: disserendi peritus et artifex
- Dizionario Latino, Olivetti