consultus

See also: konsultus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōnsulō (I consult, reflect, or take counsel”, “I meet, consider, or deliberate).

Pronunciation

Participle

cōnsultus (feminine cōnsulta, neuter cōnsultum, adverb cōnsultē or cōnsultō); first/second-declension participle

  1. consulted

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative cōnsultus cōnsulta cōnsultum cōnsultī cōnsultae cōnsulta
genitive cōnsultī cōnsultae cōnsultī cōnsultōrum cōnsultārum cōnsultōrum
dative cōnsultō cōnsultae cōnsultō cōnsultīs
accusative cōnsultum cōnsultam cōnsultum cōnsultōs cōnsultās cōnsulta
ablative cōnsultō cōnsultā cōnsultō cōnsultīs
vocative cōnsulte cōnsulta cōnsultum cōnsultī cōnsultae cōnsulta

Adjective

cōnsultus (feminine cōnsulta, neuter cōnsultum); first/second-declension adjective

  1. knowing, skilful, experienced, practised, esp. in law; skilled or learned in the law (+ Genitive case)
    Synonyms: gnarus, peritus, expertus, callidus, instructus, sollers, doctus
    Antonyms: rudis, inexpertus, ignārus, imperītus, iners, hospes

Declension

First/second-declension adjective.

Derived terms

References

  • consultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consultus in Enrico Olivetti, editor (2003-2025), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication
  • "consultus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • consultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.